Uganda

Uganda – państwo w środkowej Afryce nad Jeziorem Wiktorii, o pow. 236 tys. km². Graniczy z Sudanem Południowym, Demokratyczną Republiką Konga, Rwandą, Tanzanią i Kenią. 8% powierzchni kraju zajmują parki narodowe, w Ugandzie znajduje się źródło Nilu.

Ludność Ugandy to 31 mln. mieszkańców zajmujących się głównie rolnictwem i hodowlą. 85% ludności to chrześcijanie, z tego 39% stanowią katolicy. Kościół Katolicki jest silny głównie dzięki Odnowie Charyzmatycznej.

Uganda jest jednym z najbiedniejszych państw na świecie. Większość z 31 mln. jej mieszkańców musi przeżyć za mniej niż jednego dolara dziennie. Przepaść miedzy bogatymi a biednymi jest ogromna, nieporównywalna do żadnego miejsca w zachodniej Europie.

Wśród najmłodszej grupy mieszkańców Ugandy 2 miliony to sieroty, którymi nikt się nie zajmuje. AIDS, malaria oraz problemy ekonomiczne, to codzienność towarzysząca wielu sierotom Afryki subsaharyjskiej w tym również krajowi takiemu jak Uganda. Każdy dzień życia w Ugandzie, dla wielu dzieci wiąże się z walką o przetrwanie, walkę o zdrowie, o czystą wodę i pożywienie. Dzieci ulicy mają brudne buzie, są spocone i zmęczone. Nie chodzą do szkoły. Pracują, aby pomóc rodzicom utrzymać młodsze rodzeństwo. Śpią w kartonach albo studzienkach ciepłowniczych, gdzie często giną zalane wrzątkiem z pękających rur. Ich oczy tracą z czasem błysk wiary w to, że kiedyś będzie lepiej. Nie ma dla nich miłości. Zamiast niej oddychają klejem, aby zapomnieć o głodzie, opuszczeniu i samotności. Doświadczają wszystkiego: głodu, pragnienia, przemocy, wojen, sieroctwa, chorób.

Uganda, stanowi prawdziwy mix kulturowy, o czym świadczy liczba 30 różnych języków lokalnych należących do pięciu różnych grup językowych, a także istniejąca tu fenomenalna mozaika kultury, muzyki, sztuki i rękodzieła. Ugandyjczycy są bardzo religijni, ponad połowę stanowią chrześcijanie, podzieleni na katolików i protestantów i to daje im siłę, wiarę i nadzieję do dalszej walki. Życie tu jakoś powoli się toczy. Nikt nigdzie się nie spieszy, nigdzie nie pędzi. Wszyscy na coś jakby czekają, czegoś wyczekują.

Chodź nie rozwiążemy wszystkich ugandyjskich problemów, to jednak możemy je załagodzić, próbować rozwiązać. Możemy mieć swój własny udział w duchowej adopcji poprzez nakarmienie cierpiącego na głód dziecka, zorganizowanie mu dachu nad głową, opatrzenia ran i zaoferowania środków medycznych, zapewnienia edukacji, okazaniu miłości , pomocy poprzez wolontariat, a nawet stworzeniu warunków na godną śmierć.

„Ratując jedno życie, ratujesz cały świat”.